Strona:PL Daudet - Mała parafia (tłum. Neufeldówna).djvu/120

się znajdzie jak znalazł się wachlarz, pierścionki, parasolka, rozrzucone dokoła tej milej osóbki, skutkiem wiecznego młynkowania jej ruchów i myśli. Po długich poszukiwaniach musiano się jednak pogodzić z tem, że torebka pozostała w wagonie, albo może na dworcu w Villeneuve, stary stangret Libert bowiem zapewniał, że jej nie widział na koźle między innemi pakunkami.
 — Niech Libert jedzie na dworzec, — rzekła pani Fénigan.
 — Dziękuję, kuzynko, jestem zanadto niespokojna; pojadę sama.
 — Elizo, ja cię zawiozę, — zaproponował Ryszard. — Weźmiemy karyolkę, żeby jechać prędzej.
 A ponieważ w tej chwili odezwał się dzwonek, wzywający służbę na śniadanie, poszedł sam założyć konia, by nikomu nie przeszkadzać i nie tracić czasu.
 Kobiety zostały same i jednaki poryw rzucił je we wzajemne objęcia.
 — Ach! droga córko, gdybyś mogła...
 — Ależ zdaje mi się, że nieźle idzie... Daj mi swobodę działania, a zobaczysz.
 — Jak uważasz, czy się zmienił?
 — Pobladł i rysy mu się wydłużyły... Wolę go takim, ma więcej dystynkcyi. Uprzedzałaś mnie, kuzynko, że taki smutny, a on ciągle nuci.
 I powtórzyła owo „bum-bum,“ — basowy akompaniament sonaty.
 — On zawsze tak podśpiewuje, jak myśli o niej, — odparła matka.