Strona:PL Daudet - Mała parafia (tłum. Neufeldówna).djvu/154

 — Chce się bić konno? — spytał Ryszard, drwiącym tonem.
 — Nie, ale siedzący... To d’Elbée, jeśli się nie mylę, rozstrzelany był w fotelu. Zaproponują panu pojedynek w tym rodzają w Uzelles lub Grosbourg... dwa krzesła o pietnaście albo dwadzieścia kroków.
 Ryszard przerwał szorstko:
 — To dobre dla infirmerów; powiesz pan jenerałowi, że będę czekał na powrót jego syna, wolę. Poczekam miesiąc, sześć tygodni, ile będzie trzeba... ale chcę się bić z tym młodym błaznem, a jeśli nic go do tego nie zmusi, czyhać będę na niego na zakręcie drogi, w gąszczu leśnym i zabiję go.
 Powtórzył kilkakrotnie „Zabiję go, zabiję go!“, wtłaczając jakby młotkiem te wyrazy w słabą głowę pana Jana. To też nauczyciel chwiejnym krokiem wyszedł z małej furtki o dwóch stopniach, przy której czekała na niego od kilku chwil matka Ryszarda.. Na jej widok nieborak wyrwał się niedorzecznie:
 — Ach! łaskawa pani, jakże to dawno... jak ja się cieszę...
 Ale ona przerwała mu z pośpiechem, a wskazując na pawilon:
 — Coś pan przyszedł mu powiedzieć? Jakąż krzywdę chcą nam jeszcze wyrządzić ci ludzie z Grosbourga?
 — Ależ pani, to on, to pan Ryszard... To nie my.
 Zadyszany opowiedział o listach, otrzymywanych w zamku, o przerażeniu księżnej.
 — Uprzedziłam ją... — rzekła pani Fénigan, uśmie-