Strona:PL Daudet - Mała parafia (tłum. Neufeldówna).djvu/300

 — A zatem gdzie? Kiedy zechcesz? Dziś wieczór, w nocy?
 — Tak, w nocy... powiemy sobie wszystko.
 Oddech ich, dłonie szukają się wzajemnie, palą. A Ryszard mówi pocichu:
 — Nie obawiasz się więc, żebym był taki zły jak wtedy, owej nocy przed odjazdem, pamiętasz?
 — Nie, już się tego nie obawiam, — odparła z przekonaniem.
 — Dlaczego?
 Wyprostowała się nagle.
 — Bo jest teraz między nami coś...
 Udaje, że nie zrozumiał, i pyta szeptem:
 — Co takiego?
 Patrzą się na siebie, drżąc, jakby ogarnięci jednaką gorączką, pałający jednaką żądzą. Ona ma poza sobą całe niebo w ogniu, które otacza aureolą jasne jej włosy; on ma oczy obryzgane purpurowym blaskiem konającego słońca. Nigdy nie wydali się sobie wzajemnie tacy piękni, nigdy nie pożądali się wzajemnie tak namiętnie. I to nie światło apoteozy wywołuje w nich tę przemianę, nadaje im obojgu urok nowości, czyni ich oboje takimi dla siebie ponętnymi: to owo coś, owo złowrogie coś, o które się wzajemnie posądzają z jednaką litością, z jednakiem przebaczeniem w głębi serca...
 — Panie Fénigan... panie Fénigan!..
 Głos rozkazujący i ostry dochodził z górnej części winnicy.
 — To Delcrous, — rzekła młoda kobieta, drgnąwszy z przerażenia.