Strona:PL Daudet - Mała parafia (tłum. Neufeldówna).djvu/327

 — Dlaczego?
 — Mój syn jedzie z żoną do Ameryki. Dzieci chcą, żebym im towarzyszył, ale jak... jak załatwię rachunek z sądem.
 Książe poruszył się na fotelu.
 — Z sądem? A cóż ci się stało?
 — Szkaradna sprawa.
 — Wytłómacz się.
 — Nie wiem, czy potrafię, — odpowiedział szeptem leśniczy.
 Oparł się o kominek, drżąc tak silnie, że lufa strzelby, zawieszonej na jego ramieniu, uderzała o marmur. Musiał się wyprostować, by opowiedzieć swoją przygodę. Przygoda to prosta i ponura. Odkomenderowany w nocy z piątku na sobotę na obławę kłusowników, wracał około godziny drugiej nad ranem, gdy z okna jego domu wyskakuje jakiś człowiek, o kilka kroków przed nim, na dziedziniec Pustelni. Ciemno było zupełnie. Sądząc, że to złodziej, Santecoeur strzela, powala człowieka, a gdy się zbliża, by zobaczyć, kto to taki...
 Groźny głos przerwał opowiadanie:
 — Kłamiesz.
 Leśniczy drgnął pod obelgą:
 — Panie jenerale!
 — Mówię ci, że kłamiesz. Nie w ten sposób zabiłeś księcia. Wiem o tem, wiem, coś zrobił, tak dobrze, jakgdybym był twojem sumieniem; tylko chce to usłyszeć od ciebie samego. No, mów... albo nie, czekaj.
 Zawołał głośno: