Strona:PL Daudet - Nowele z czasów oblężenia Paryża.pdf/59

puszkę, za którą zapłacono ośm franków i którą starannie chowano na czas największego głodu. W końcu udali się w drogę. Kiedy przybyli do szańców, zaledwie otwierano bramy. Trzeba było pokazać pozwolenie. Tu matka była więcej wystraszona. Ale nic! zdaje się, że wszystko w porządku...
 — Puśćcie ich, niech przejdą — powiedział dyżurny adjutant.
 Wtedy dopiero odetchnęła.
 — Bardzo grzeczny ten oficer.
 Lekkim kroczkiem, jak młoda kuropatwa, prędko śpieszy naprzód. Mężczyzna zaledwo może zdążyć za nią.
 — Moja droga, nie idź tak prędko...
 Ale ona nie słyszy go. Tam wysoko, widniejące zdała wzgórze Valerien wabi ją ku sobie:
 — Chodź prędzej... on jest tu...
 Kiedy przybyli, nowy niepokój ich trapi.
 A nuż go nie znajdą... a może nie będzie mógł przyjść...
 Nagle ujrzałem, jak drgnęła, uderzyła po ramieniu starego i zerwała się jednym susem.
 Zdaleka pod sklepieniem podziemnej galeryi rozpoznała kroki syna.
 — To on!
 Kiedy się ukazał, cały front twierdzy jakby się rozjaśnił.
 Ładny chłopak, aż miło! pięknie zbudowany, z bronią na ramieniu i tornistrem na plecach. Zbliżył się do rodziców z twarzą otwartą i głosem męskim, wesołym zawołał:
 — Dzień dobry, mamo!
 Za chwilę płaszcz, tornister, karabin, wszystko znikło