Strona:PL Daudet - Spowiedź królowej.djvu/76

ceważeniem. Co dowodzi snadnie, że niemasz dla żony znakomitego męża.
 — No i cóż tam się stało? — zapytała impertynenckim tonem, widząc, że powrócił wielce przerażony i wstrząśnięty.
 — Króla niema!
 Te dwa słowa Herberta spowodowały w salonie skutek prądu elektrycznego, Koleta, bardzo blada, ze łzami w oczach pierwsza odzyskała mowę:
 — Czy to możliwe?
 A stary książę rzekł krótko:
 — Niema?... Dlaczego mi nie zameldowano?
 Boa pani de Silvis zjeżyło się i konwulsyjnie skręcało.
 — Oby tylko nie przytrafiło mu się co złego!... — wykrzyknęła księżna w stanie niezwykłego podniecenia.
 Lecz Herbert ją uspokoił. Kamerdyner królewski Lebeau wyszedł przed godziną z walizą. Z pewnością przyniesie wiadomość.
 Pośród ciszy, jaka zapanowała, unosiło się w powietrzu jedno, niepokojące wszystkich pytanie, które książę de Rosen streścił niespodzianie:
 — Co powie królowa?
 A Boskowicz, drżąc cały, dodał:
 — Może Jego Królewska Mość uprzedził?...
 — Jestem pewna, że nie, — potwierdziła Koleta... gdyż królowa dopiero co powiedziała, że podczas śniadania przedstawi królowi nowego wychowawcę.
 I, poruszona, rzuciła przez zęby dość głośno, by ją usłyszano:
 — Wiem dobrze, cobym zrobiła na jej miejscu.
 Książę oburzony z pałającym wzrokiem odwrócił się ku tej mieszczce, której nie udało mu się ogładzić, z niechybnym zamiarem nauczenia jej respektu