Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/107

szę moją oddałem tobie jedynej... na wieki. Mam tylko jedną myśl, jedno pragnienie, jedno marzenie: twoje szczęście...
 Pozwól mi pani ratować cię... pozwól mi uczynić cię szczęśliwą!
 I wziąwszy jej ręce, przyłożył je do swych ust gorących i okrył pocałunkami.
 Pod wrażeniem tych słów namiętnych, dziwny jakiś dreszcz, jakby prąd elektryczny przebiegł całe jej ciało, uczuła zawrót głowy i opuszczając powieki, szeptała bezwiednie:
 — Moja matka... matka...
 — Ach! — mówił rzeźbiarz — ściskając jej drobne, drżące ręce, nie wzywaj matki, oby Bóg dał, by nie prędko wróciła; twoja matka jest twoim wrogiem... ja zaś pragnę twego zbawienia. Ale żebym mógł działać, potrzeba nam się porozumieć, potrzebuję pomówić z tobą, nie obawiając się, że kto nas usłyszy.
 — Ale jak? — zapytała Teresa, którą zapał młodego rzeźbiarza zaczynał upajać.
 — Ach, gdybym znalazł sposób...
 — Czyż jest jaki?
 — Gdybym śmiał...
 — Cóż więc?
 — Błagał bym cię na kolanach, byś w tej chwili ujechała ze mną — i lekk pociągnął ją ku sobie.
 Nagłym ruchem cofnęła się i wyrwała swe ręce.
 — Jechać z panem?... — zawołała przerażona. — Nigdy! nigdy!