Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/112

pani poświęcić chwilkę czasu, którego zawsze tak zasługujesz?
 — Najwyżej kwadrans... Mam z panem pomówić o interesach, i potrzebuję śpieszyć się, gdyż córka moja oczekuje na ulicy w powozie.
 — Więc pani wzięłaś córkę do siebie?
 — Od kilku tygodni, lecz mam nadzieję, na krótko. Jej obecność krępuje mnie, a ja nie przywykłam do tego.
 — Odeszlesz ją pani napowrót na pensję?
 — Nie z pomocą pensji chcę się uwolnić od niej. Pomówimy wkrótce i o tem... Czy domyślasz się pan celu mojej wizyty?
 — Czy jestem pani potzebny?
 — Przybyłam prosić pana o dwa tysiące franków.
 — Dwa tysiące franków! — zawołał gospodarz mieszkania, skrzywiwszy się mocno. — Ależ to wielka suma!
 — Dla pana bagatelna i wiem, że mi jej nie odmówisz przez pamięć na owe dni niezapomniane, o których pan wspomniałeś przed chwilą...
 — A o których pani nie chcesz pamiętać — przerwał Józef Terrier, gospodarz mieszkania.
 Miał on, jak już wspomnieliśmy, lat sześćdziesiąt. Włosy jego były prawie zupełnie białe i broda siwa, ale twarz, o rysach bardzo regularnych, zachowała cechę młodości.
 Jego biuro interesów bankierskich przynosiło mu dochód znaczny. Będąc już posiadaczem dość