Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/116

zbawca, w nim tylko pokładała ufność; pozbawiona jego opieki, czuła się bezsilną i zgubioną.
 Lecz w przekonaniu, że jest kochaną, nabierała odwagi.
 Nareszcie nadeszła sobota.
 Zaledwie wstała, podeszła do okna i spostrzegłszy rzeźbiarza, podniosła roletę i otworzyła je.
 Gaston uczynił to samo.
 Nachylili się ku sobie, Gaston przyłożywszy do ust dłonie, złożone w trąbkę, przesłał jej wyrazy:
 — Dziś wieczorem... w ratuszu.
 — Dziś wieczorem... odrzekła Teresa Gaston samem poruszeniem ust, z obawy, by słowa nie były przez kogo usłyszane, wyszeptał:
 — Ubóstwiam cię...
 Ona nie odpowiedziała, ale wyraz Jej twarzy mówił za nią:
 — I ja ciebie... kocham cię całą duszą...
 Pomocnik naczelnika dotrzymał słowa swej żonie.
 W epoce, do której odnosi się nasze opowiadanie, tajni ajenci polityczni płci obu bywali w wielkiej liczbie na przyjęciach urzędowych i nawet prywatnych, urządzanych przez osoby wyżej położone. Nikt ich nie znał, nie wystrzegano się więc i mówiono swobodnie. Zadaniam ich było badanie usposobienia i opinji publicznej.
 Dwa zaproszenia, pozostające do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych, udzielone były Robertowi Daumont dla jego żony i córki.