Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/124

ło w całej Europie, był jednym z najbogatszych bankierów w Paryżu.
 — Czy pani pozwoli na jeden walc? — zapytał.
 — Bardzo chętnie.
 Ritter ukłonił się.
 — Dziękuje więc — dodał — i mam nadzieję, że i córka nie odmówi mi walca, dozwolonego przez panią.
 I w tejże chwili ofiarował ramię Teresie.
 Młoda dziewczynka nie wiedziała jak postąpić, jak się zachować.
 Gaston o kilka kroków od niej stał nieruchomy, blady ze wzruszenia.
 Eugenja widząc córkę wahającą się, rzekła głosem łagodnym, lecz zarazem stanowczym!
 — Idź, moje dziecko, pozwalam.
 Teresa spełniła rozkaz.
 — Gdzie się znajdziemy? — zapytał bankier.
 — Tutaj, wszak dobrze, pani — odrzekł de Loigny.
 Pani Eugenja skinęła głową zezwalająco.
 Bankier i Teresa oddalili się.
 Gaston Dauberive poszedł za nimi.
 Eugenja zostawszy samą, odezwała się do kolegi swego męża.
 — Nazwisko pańskiego przyjaciela, pana Ritter, było mi znane.
 — Kto go nie zna?
 — On uchodzi za bardzo bogatego.