Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/129

dającej się z pani Daumont i Teresy, Rittera i pana de Loigney.
 Przyjaciel Gastona i bankier skinieniem głowy powitali się wzajemnie.
 — Znasz tego pana? — zapytał żywo rzeźbiarz.
 — Byłem z nim kilka razy w pracowni Clesingera...
 — Jak on się nazywa?
 — Baron Jerzy Ritter.
 — Co za jeden?
 — Bankier i do tego miljoner. Dziwna rzecz, że nie znasz tego nazwiska.
 — Nie jestem kapitalistą, abym miał znać nazwiska bankierów! — Czy żonaty?
 — Był nim, lecz owdowiał.
 — Ach! więc rozumiem! — rzekł Gaston przez zęby.
 — Co rozumiesz?
 — Nic... nic...
 Przyjaciel Gastona nie chcąc być niedyskretnym, nie nalegał, i podawszy rękę, opuścił go.
 — Bankier miljoner i wdowiec — myślał rzeźbiarz — człowiek lat przeszło pięćdziesięciu. Oto kogo ta! niegodziwa matka przyszła tu szukać dla swej córki! Znalazła go, zarzuciła sieć i nie puści go już... Nie i Teresa nie będzie żoną ani jego, ani innego!... Musbyć moją!... Będzie moją!... tylko moją!...
 I rozmawiając tak z sobą, unosił się coraz więcej.
 Lecz cóż mógł uczynić! Niestety! nic!... zupełnie nic