Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/131

 — Nie przeszkodzisz mi pan, owszem wyświadczysz nawet przysługę... mam z panem do pomówienia...
 — Ulica de Miromesnil, jeżeli się nie mylę — rzekł Ritter, gdy wsiedli do powozu.
 — Tak. Numer 80.
 Skoro konie ruszyli, baron rzekł:
 — Drogi panie Loigney, powiedz mi, czy jesteś moim przyjacielem?
 — Zdaje mi się, że niemasz baron powodu powątpienia o tem.
 — Nie, jeko przyjaciela też proszę pana o odpowiedź szczerą.
 — Z całego serca. O czem pan chce wiedzieć?
 — O pani Daumont.
 — Bardzo dobrze... Proszę pytać.
 — Czy dawno znasz ją pan?
 — Od kilku lat.
 — Zdaje mi się, że słyszałem od pana, iż mąż jej jest pańskim kolegą?
 — Tak. Jest pomocnikiem szefa wydziału w ministerjum spraw wewnętrznych. Jest to urzędnik sumienny i bardzo poważny... za cztery lub pięć lat kończy służbę.
 — Słowem stanowisko dość skromne?
 — Naturalnie.
 — Czy wiadomo panu, jaki jest jego majątek?
 — Wiem.
 — Skromny, zapewne?
 — Żaden. Oprócz pensji ani grosza.