Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/132

 — Lecz w takim razie ci biedni ludzie musieli pozbawić się wszystkiego, by dać edukację swej córce, jak miałem sposobność się przekonać, gruntowną i świetną.
 — Rzeczywiście, niczego nie żałowali, lecz są wynagrodzeni, córka ich bowiem jest...
 — Zachwycającą — przerwał z zapałem Ritter. Ile ona ma lat? siedmnaście, ośmnaście.
 — Siedmnaście.
 — Czy matka chce ją wydać za mąż.
 — Kochany baronie, każda matka pragnie tego.
 — Nie wiesz pan przypadkiem, czy ma już na widoku jaką partję?
 — Prawie jestem pewny, że dotychczas nie ma.
 — Dlaczego?
 — Teresa przed kilku tygodniami dopiero ukończyła pensję i dziś właśnie odbyła swój pierwszy debiut w świecie. Nikt jej nie zna. Zresztą, wiesz pan tak dobrze jak i ja, że panna bez posagu niełatwo może znaleźć męża. Dodam, że panna tak piękna jest zbytkiem, na jaki skromny urzędnik lub mała kapitalista nie mogą sobie pozwolić.
 — Czy sądzisz pan, że gdybym się oświadczył, zostałbym przyjętym?
 — Gdybyś się pan oświadczył?-powtórzył szef biura z udanem zdziwieniem — pan!
 — Tak, ja.
 — I mówisz pan na serjo!
 — Najzupełniej na serjo.
 — Baron byś się ożenił z Teresą Dumont?