Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/142

 Teresa równie jak matka pogrążona była w myślach, tylko, że nie były one wesołe. Myślało o Gastonie, który nie mógł się do niej zbliżyć i którego cierpienie i gniew wyryte na twarzy sprawiały jej przykrość.
 Później myślała o bankierze Ritterze, którego nadskakiwania, widocznie ośmielane przez matkę, wywoływały w niej obawę. Wyobrażała sobie, że spotkanie na balu z bogatym bankierem było rzeczą ułożoną z góry. Wiemy, iż pod tym względem myliła się.
 Nagle pani Daumont przerwała milczenie.
 — No cóż, moja droga, czy bawiłaś się dobrze? — zapytała głosem pieszczotliwym.
 — Jestem strasznie zmęczoną... — szepnęła Teresa.
 — To nie jest odpowiedź. Zabawa dłuższa sprowadza znużenie. Ale ja pytam się nie o zmęczenie lecz o przyjemność. Odpowiedz mi więc.
 — Prawdziwie... nie wiem, co mam odpowiedzieć... Nie przywykłam do takiego ruchu, zgiełku, światła oślepiającego i tłumu... Czułam się nieswoją, i krępowaną.
 — Nie rozumiem tego! Bal tak świetny, widok taki wspaniały, już przez to samo, że był dla ciebie nowością, powinien cię był zachwycić!
 — A przecież nie zajmował mię wcale
 — Dlaczego?
 — Doprawdy, nie umiem odpowiedzieć.
 — Więc jesteś wyjątkiem chyba... dziką...