Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/151

 — Kocham cię, ubóstwiam i nię przestanę cię kochać nigdy! Jesteś moją przyszłością, mojem życiem... Oprócz ciebie nic dla mnie nie istnieje... bez ciebie życie moje byłoby pustką...
 — Lecz czy to prawda?
 — Przysięgam ci na moje szczęście!...
 — Powiedziałeś pan, że wielkie niebezpieczeństwo zagraża mojej przyszłości... memu szczęściu... naszemu...
 I to jest prawdą... Mogę cię o tem przekonać.
 — Nie chcę dowodów. Wierzę, że się pan nie mylisz.
 — Kiedy się pani przekonałaś?
 — Onegdaj.
 — Na balu w ratuszu, wszak prawda?
 — Tak.
 — Zaprowadzono tam panią, by sprezentować twoją piękność...
 — Tak.
 — I chcą panią oddać?... człowiekowi, z którym widziałem panią tańczącą?...
 — Chcą, bym została jego żoną.
 Chcą, ale to się nie spełni!... Nigdy!... — zawołał gwałtownie Gaston. — Tereso, kocham cię całą duszą, całem sercem, a mój szacunek dla ciebie jest równie wielki jak miłość. Od chwili, w której cię zobaczyłem, należę do ciebie. Mam tylko jedno marzenie: ofiarować ci moje nazwisko, które jest uczciwe i kiedyś stanie się sławnem. Chciałem przyjść do twoich rodziców, wyznać im moją miłość i prosić