Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/154

IV.

 Szef biura nie zapomniał o obietnicy uczynionej baronowi Ritterowi, i zaraz w poniedziałek rano poprosił Roberta Daumonta do swego gabinetu.
 — Kochany kolego — rzekł de Loigney wskazując mu fotel — mam z tobą do pomówienia, i na ten raz o rzeczach nie mających związku z administracją. Nie widziałem cię w sobotę na balu w ratuszu.
 — Rzeczywiście... zostałem w domu...
 — Za to miałem szczęście spotkać panią Daumont i pannę Teresę. Córka twoja jest prześliczną pod każdym względem.
 — Podobna do swojej matki — odrzekł Daumont.
 — Dla czegóż nie przybyłeś razem z niemi?
 — Nie lubię wielkich zebrań, zresztą starzejąc się, nabrałem pewnych zwyczajów, albo raczej nałogów... lubię wcześnie iść na spoczynek.
 — Czy pani Daumont opowiedziała ci szczegóły balu?
 — Powiedziała mi tylko, że był wspaniały... Co zaś do Teresy, to powróciła ona z takim bólem głowy, że większą część dnia następnego przeleżała w łóżku.
 — Było to skutkiem zmęczenia — rzekł de Loigney — i zapewne nie pociągnął za sobą następstw gorszych?
 — Nie, jest już zdrową.
 — Czy panna Daumont mówiła ci o znajomości, jaką uczyniła na balu?