Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/159

dził on ostatnie dwa dni w niecierpliwości gorączkowej, którą łatwiej zrozumieć niż opisać.
 Idealnie piękna twarz i cała wytworna postać Teresy, na jedną chwilę nie schodziły z jego wyobraźni. Pragnienie posiadania jej wzrosło w nim jeszcze więcej...
 Gdy de Loigney wszedł do gabinetu, baron podszedł śpiesznie ku niemu i przed podaniem jeszcze ręki, zapytał:
 — Czy przynosisz mi pan wiadomość dobrą?
 — Być może... — odrzekł szef biura, uśmiechając się.
 — Mówiłeś z nim?
 — Przyrzekłam to panu, nie mogłem więc nie dotrzymać słowa.
 — A więc?
 — Zdaje mi się, że będziesz pan jeść obiad z apetytem, bo serce pańskie zostanie zadowolone.
 — Wytłómacz się pan jaśniej i prędzej... nie męcz mię...
 — Uspokój się baronie! Interes poszedł jak najlepiej! Przynoszę ci zapewnienie, że Robert Daumont przyjmie dla siebie, swej żony i córki zaproszenie na obiady i wieczory muzykalne.
 — Powiedział to panu?
 — Stanowczo, ale by uzyskać od niego zgodę, musiałem złożyć egzamin wielkiego talentu pośredniczenia. Mój kolega bronił się wszystkiemi siłami, tłómacząc się przyzwyczajeniem do życia domowego i