Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/162

ledwie siłę wskazać Gastonowi garderóbkę, urządzoną w głębokiej niszy, tuż obok łóżka.
 — Ukryj się... ukryj! — następnie głosem wystraszonym odrzekła matce
 — Jestem mamo...
 I skierowała się ku niej, lecz drzwi się otworzyły i pani Daumont weszła.
 — Jaka ty blada jesteś! — rzekła, spojrzawszy na córkę — czy chora?
 — Nie, mamo...
 — Więc skądże ta bladość?
 — Nie wiem. Zasnęłam trochę... tymczasem głos mamy zbudził mię, zerwałem się... może z tego...
 Eugenja przekonana, że Teresa nie znała nikogo, nie mogła mieć żadnego podejrzenia.
 — To bardzo źle drzemać w dzień na fotelu —rzekła — temdardziej w twoim wieku... Chodź, pomożesz mi rozebrać się.
 — Dobrze, mamo...
 I poszła za matką, myśląc z przestrachem;
 — Jak ja go teraz wypuszczę?... jakże ja nierozsądnie postąpiłam wzywając go...
 Pani Daumont zmęczona trochę wycieczką, zdjęła gorset, wzięła na siebie szlafroczek i rozmawiała dalej z córką, zatrzymując ją przy sobie...
 Nareszcie nadszedł i Robert Daumont.
 Julja nakryła do stołu i przyszła zawiadomić, że obiad gotów.
 Usiedli wszyscy troje.
 Łatwo możemy sobie wyobrazić stan duszy Te-