Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/164

a jutro wstaniesz zdrowa! czerstwa jak pączek różany. Idź, moje dziecko...
 Teresa zrozumiała, iż wszelkie uwagi byłyby bezskutecznie. Podeszła do rodziców, podała im czoło do pocałowania, następnie zapaliła świecę i ze ściśniętem sercem odeszła do swego pokoju.
 Skoro tylko drzwi za nią się zamknęły, Robert Daumont rozpoczął rozmowę.
 — Dla czego jesteś ze mną tak tajemniczą? — zapytał — i nic mi nie powiedziałaś o tem co się stało?
 — Nie pojmuję, o czem mówisz — odrzekła Eugenja, udając niewiadomość, lecz w gruncie wiedząc doskonale, co przez to rozumiał. — Alboż ukrywałam co przed tobą.
 — Ukrywałaś i do tego wiadomość bardzo ważną.
 — Cóż takiego?
 — Nie powiedziałaś mi, że na balu w ratuszu Teresa zdołała zająć sobą.
 — Ach, więc ty już wiesz o tem?
 — A wiem.
 — Któż ci to powiedział?
 — Mój kolega z ministerjum, de Loigney.
 — Czy mówił ci o swym przyjacielu baronie Rytterze.
 — Dodaj do tego bankierze, posiadającym dwadzieścia pięć, czy też trzydzieści miljonów franków. Przytem chwalił go niezmiernie, co zresztą leżało w jego roli, występował bowiem jako pośrednik. Baron