Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/168

niebezpieczeństwa na jakie się naraża, instyntownie przejmowała ją przestrachem.
 Z tem wszystkiem trzeba się było zdecydować.
 Drżącą ręką wzięła za klamkę, weszła i zamknęła drzwi za sobą.
 W pokoju nie spostrzegła nikogo.
 Rzeźbiarz nie wiedząc kto wszedł, pozostał w ukryciu.
 — Gdzie pan jesteś? — zapytała Teresa głosem urywanym.
 Gaston poznawszy jej głos, wyszedł z garderóbki, gdzie ukrywał się za wiszącemi sukniami.
 — Jestem — odrzekł, uśmiechając się. — Czy przychodzisz uwolnić mnie?... Szkoda...
 — Niestety! nie mogę jeszcze pana wypuścić... trzeba czekać...
 — Tem lepiej!
 — Ach, nie mów pan tego!... Nie wiem cobym uczyniła, byś pan mógł odejść!... Umieram z obawy.
 — Czegóż się lękasz?
 — Gdyby moja matka zobaczyła cię tutaj, byłabym zgubioną.
 — Dla czego?
 — I pan się pytasz jeszcze.
 — Naturalnie. Jestem człowiekiem uczciwym. Jedynem mojem pragnieniem jest danie ci mego nazwiska. Jeżeli więc niewinnie spotka cię kompromi-