Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/177

ni i pannie Daumont dołączonych do tego listu kwiatów, zapewnić je o moim głębokim szacunku i przyjąć wyrazy poważania, z jakiemi pozostaję, sługa

Baron Jerzy Ritter."

 Oczy Eugenji błyszczały radością i uśmiech tryumfu przebiegł po jej ustach.
 — Przecież... — szepnęła — moja gwiazda tak długo zakryta, zabłyśnie nareszcie!...
 I po tych słowach poszła do pokoju córki.
 — Czy wiesz, od kogo pochodzą te pyszne światy, które podziwialiśmy przed chwilą?
 — Nie, mamo.
 — I nie domyślasz się?
 — Nie domyślam się i nic mię to nie chodzi Eugenja zmierzyła Teresę wzrokiem groźnym.
 — Dlaczegóż cię to nie obchodzi? — spytała tonem suchym.
 — Bo jest mi obojętne.
 — Zmienisz zdanie, skoro ci powiem, komu zawdzięczamy tę grzeczność wytworną...
 — Nie ciekawa jestem...
 — A jednak jestem pewną, iż skoro się dowiesz, będziesz bardzo szczęśliwą i dumną.
 — Jestem pewną, że nie...
 — Te kwiaty przysłał nam twój tancerz na balu w ratuszu, baron Jerzy Ritter. Cóż, nie sprawia ci to przyjemności?
 — Upewniam mamę, iż to mi jest zupełnie obojętnem.