Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/190

jego notarjusz, umyślnie proszony o przybycie wcześniejsze, w celu narady w ważnej sprawie.
 — O cóż to chodzi, baronie? — zapytał urzędnik.
 — Chodzi o rzecz, która zapewne pana zdziwi — odrzekł Jerzy Ritter.
 — Odwykłem się już dziwić, zresztą zobaczymy.
 — Mam zamiar się ożenić... i dzisiaj moje zaręczyny.
 Słowa barona wywarły skutek przewidziany, gdyż notarjusz powstał nagle z fotelu.
 — Dla tego to prosiłem pana o przybycie wcześniejsze, chciałem bowiem pomówić z panem przed obiadem.
 — To znaczy, że mamy porozrmieć się co do intercyzy.
 — Tak.
 — Czy pozwolisz mi, szanowny baronie, uczynić ci jedno pytanie?
 — Pozwalam uczynić ich ile pan chcesz i zapewniam, że odpowiem na nie szczerze.
 — Czy osoba, którą masz baron zaślubić, jest młodą?
 — Ma lat siedmnaście.
 — Piękna?
 — Jak tylko można być piękną... więcej niż można...
 — Z dobrej rodziny?
 — Z rodziny bardzo szanownej.
 — Bogata?
 — Nie ma ani grosza.