Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/196

 Dopiero pan de Loigney przyszedł mu w pomoc i wyratował go z kłopotu.
 — Rzeczywiście, baronie — rzekł śmiejąc się — możesz być wdzięcznym panu Daumont za przyjęcie zaproszenia, kolega mój bowiem jest człowiekiem pracy i lubiącym życie domowe. Przyjemności światowe nie mają dla niego powabu, i wiem napewno, że zaproszenia innej osoby za nicby nie przyjął.
 — Dla tego też podwójnie jestem wdzięczny — rzekł bankier i zwracając się do Eugenji i Teresy, dodał:
 — Jestem bardzo szczęśliwy, widząc panie u siebie.
 Pani Daumont spojrzała na córkę wzrokiem tak rozkazującym, a zarazem wymownym, że na ustach Teresy pokazał się uśmiech przymuszony.
 Baron podał ramię Teresie i przyprowadził ją na honorowe miejsce do pierwszego salonu. Oczy wszystkich zwróciły się na obie nieznane nikomu kobiety, a zwłaszcza na Teresę.
 Przyjaciele barona szeptali między sobą:
 — Jaka ona piękna!
 — Cudownie!
 — Matka musiała być bardzo piękną, lecz córka zachwycająca!
 Notarjusz, człowiek poważny, nie mówił nic, lecz myślał:
 — Do licha!... Nie dziwię się teraz, że mój klijent tak się zakochał. Podobny brylant może zawrócić głowę człowiekowi nawet starszemu. Takie oczy,