Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/199

 — W żadnym razie — odrzekł żywo baron. — Nie prosiłem pani, dla tego, by nie zostawić panny Teresy samotną. Obecność pani tem więcej jest dla mnie milszą, iż mam nadzieję znaleźć w pani pomoc w sprawie, o której chcę pomówić z panem Daumont.
 — Czy chodzi o rzeczy ważne? — zapytała Eugenja, bawiąc się wachlarzem.
 — Chodzi o moje szczęście.
 — Na serjo?
 — Tak jest!
 — W takim razie może baron stanowczo rachować na mnie. Oświadczam się pańską sprzymierzoną.
 — Przedewszystkiem powinienem usprawiedliwić się z pewnej niewłaściwości — rezkł baron, kłaniając się Eugenji na znak podziękowania za jej słowa.
 — Niewłaściwości z pańskiej strony? nie rozumiem.
 — A jednak tak jest. Powinienbym prosić panią o pozwolenie przedstawienia się w dniu jutrzejszym, w celu złożenia prośby, majacej zdecydować o mojem szczęściu. Ale nie miałem siły odłożyć jeszcze na jeden dzień wyznania, które mi pali usta... Kocham córkę państwa całem sercem, a największą moją ambicją jest nazwać ją moją żoną.
 Pani Daumont wymieniła z mężem bystre spojrzenie.
 — Widzę bardzo dobrze ogromną różnicę wie-