Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/208

gję, siłę... jam słabą... Cierpię, ufam ci i czekam... Postaraj się, bym nie oczekiwała długo. Twoja Teresa.“
 Poczem włożyła list w kopertę, schowała go do szufladki stolika, zagasiła świecę i udała się na spoczynek.
 Ale przez całą noc nie zmrużyła oka.
 Z nadejściem dnia wstała, podniosła roletę u okna i usiadła za firankami, w nadziei, że może dostrzedz Gastona.
 W tej porze ulica Bochard-de-Saron była zupełnie pustą.
 Nagle Teresa wydała cichy okrzyk i serce jej uderzyło gwałtownie, spostrzegła go bowiem zbliżającego się do okna. Rozsunęła firanki, otworzyła okno, pokazała gest i giestem dała mu do zrozumienia:
 — Pisałam do ciebie... zejdź na ulicę i weź go.
 — Idę — odrzekł skinieniem głowy artysta.
 I w dwie minuty okrążywszy róg ulicy, zatrzymał się na chodniku naprzeciw domu.
 Teresa wychyliła się i korzystając a nieobecności przechodniów, upuściła list na ulicę. Gaston uchwycił go i wrócił do swego mieszkania. Po przeczytaniu jej słów, oburzony podszedł do okna, otworzył je, przyłożył ręce do ust i zawołał:
 — Potrzebuję z tobą rozmówić się.
 — Niepodobna... — odrzekła Teresa.
 — A jednak potrzeba koniecznie.