Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/210

 — Czuję się bardzo zmęczoną i nawet cierpiącą. Jeżeli mama pozwoli mi zostać, to skorzystam z tego czasu i napisze do mojej dawnej przełożonej pensji.
 — Chcesz ją zawiadomić o szczęściu, które cię spotkało? zostajesz miljonerką?
 — Tak, mamo, chciałabym ją zawiadomić? — Więc rzeczywiście zaczynasz pojmować swe szczęście? — zapytała Eugenja, zachwycona tą zmianą.
 — Czy mama naprawdę jest pewną, że wielki majątek daje szczęście?
 — Jakto, czy jestem pewną? Czyż w tym względzie może być nawet wątpliwość? Na tym świecie jest tylko jedna rzecz poważna i pewna, a nią jest bogactwo.
 — Więc będzie mama korzystać z niego...
 — Tak, będziemy korzystać.... i słusznie! Czyż chciałabyś może czynić nam z tego wyrzut?
 — Och, wcale nie; przeciwnie, cieszę się.
 — Jeżeli tylko nie masz jakiej myśli skrytej i stałaś się nareszcie rozsądną, to szczerze ci winszuję. Dobrze, więc zostań w domu i odpocznij. Wezmę z sobą Julję, tembardziej, że będzie do przyniesienia trochę drobiazgów. Czy nie będziesz obawiać się zostając samą?
 — Czegóż mam się obawiać?
 — Jeżeliby przypadkiem kto zadzwonił, to nie otwieraj.
 — Dobrze, mamo.