Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/218

ły labirynt istniejących wówczas uliczek mniejszych udał się do dworca kolei północnej.
 Wiele restauracji! i kawiarni było jeszcze otwartych, jak zwykle w okolicy dworców kolejowych. Gaston wszedł do jednej z kawiarni kazał podać sobie szklankę grogu, i wziąwszy ze stołu. „Przewodnik kolejowy“, zaczął w nim szukać godziny odejścia pociągów w kierunku Chantilly i Senlis. Znalazłszy potrzebnie wiadomości, zapalił cygaro, i dla zabicia czasu, przeglądał dzienniki i ilustracje.
 Zegar wybił w pół do trzeciej, zbliżał się czas nadejścia pociągu z Calais.
 Gaston poszedł wtedy na stację dorożek, wybrał powóz, u którego konie wydawały mu się najlepszymi i obudził śpiącego woźnicę.
 — Czy potrzebuje pan powozu? — zapytał rozespany.
 — Tak — odrzekł Gaston, otwierając drzwiczki — na godziny i za dobry napiwek.
 — Niech pan siada. Dokąd jedziemy?
 — Aleja Trudaine, naprzeciwko kolegjum.
 Powóz potoczył się, Gaston wychylił głowę i dodał:
 — Zatrzymamy się tam dopóki nie nadejdzie pewna osoba.
 — A potem?
 — Potem do Saint-Denis.
 — Nie pojadę tak późno do Saint-Denis! — zawołał woźnica.
 — Nawet za dwadzieścia franków.