Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/230

łożeniu. Wsparta na jego ramieniu, wciągała powietrze pełnemi płucami, i czuła się szczęśliwą.
 Z swej strony Gaston doświadczał niewymowne roskoszy.
 Przyszłość, która wkrótce miała się zarysować tak strasznie, wydawała mu się pełną róż i światła.
 Było już wpół do ósmej, gdy weszli do Montgrésin.
 — Przybyliśmy nareszcie... — rzekł Gaston tutaj przemieszkamy w samotności przez kilka miesięcy.
 — Czy pójdziemy wprost do naszego domku?
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Zjemy najprzód śniadanie u oberżystki, od której najęliśmy mieszkanie, chcę bowiem polecić jej, by uporządkowała je, i pragnąłbym, byś odpoczęła, po tak długiej drodze.
 — Ależ ty dzisiaj nie powrócisz do Paryża?
 — Pragnąłbym wcale cię nie opuszczać, droga, ale muszę dowiedzieć się, co się tam stało. Uprzedzę odźwiernę, że będę często wyjeżdżać, i nadto potrzebuję urządzić się do moich prac, do krótych zobowiązałem się, i które na termin ukończyć muszę.
 — Więc jedź, mój drogi — odrzekła, tłumiąc westchnienie — nie należy zaniedbywać spraw.
 — Nie będziesz się nudzić?
 — Nie... będę myśleć o tobie.
 — Dziecię drogie, jesteś nietylko piękną, lecz i dobrą... Trudno przecież byś bezustannie myślała o