Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/245

spostrzegła jakiś przedmiot błyszczący i nachyliła się, by go podnieść.
 — Co to jest? — zapytała Eugenja.
 — Spinka, którą panna Teresa musiała zgubić.
 Eugenja, obejrzawszy ją ze wszystkich stron, rzekła:
 — Ona żyje i uciekła nie po to, by odebrać sobie życie... Nadto, uciekła z kochankiem, który był tutaj, w jej pokoju i zgubił tę spinkę od mankieta. Tak jest, G. D. to są pierwsze litery imienia i nazwiska tego nikczemnika...
 — Ach, gdyby z tych liter można było dowiedzieć się nazwiska — zawołał Robert Daumont.
 — To właśnie twoja rzecz odkryć. Na twojem stanowisku masz większą łatwość, niż kto inny...
 W tej chwili, weszła Julja i rzekła.
 — Wzywają panią do loży, pani Michaud.
 Eugenja podeszła do odźwiernej i szepnęła jej do ucha:
 — Powtarzam, że liczę na dyskrecję pani.
 — Ach, pani, prędzej dam sobie uciąć język, niż powiem komu choć słowo.
 I mówiła prawdę. Dzielna ta kobieta umiała utrzymać tajemnicę i nic na świecie nie mogło jej skłonić do zdrady położonego w niej zaufania.
 Po jej odejściu Eugenja zbliżyła się do męża, który pod wpływem tego niespodziewanego ciosu stracił do reszty energję.
 — Cóż stoisz — rzekła głosem drżącym ze złości — jak niedołęga, gdy tu potrzeba energji, inicjatywy i postanowienia! To jakiś mężczyzna, jest