Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/249

Odźwierna wydaje się kobietą dobrą i dyskretną, ale najlepiej nie dowierzać nikomu... Ach, ileż kłopotów, ile trosk, subjekcji i wydatków! Gdy wspomnę tę przyszłość, którą już prawie w ręku trzymałam i która wydawała się tak bliską, ogarnia mnie wściekłość. Biada tym, którzy to sprawili!... Przeklęta córka i ten podły... poczekajcie... będziecie się mieć dobrze!..
 Przywołała Julję.
 — Zaraz wyjdę, lecz na krótko, tymczasem przygotuj śniadanie.
 — Dobrze, proszę pani. Czy i panienka wyjdzie?
 Julja domyślała się tylko, że w domu coś stało się niezwyczajnego, ale nie wiedziała co.
 — Panienki niema — rzekła Eugenija głosem zupełnie spokojnym — wczoraj wieczorem odwieźliśmy ją do matki jej koleżanki, gdzie zabawi dni kilka...
 — Nie wiedziałam, proszę pan!
 — Stamtąd odjedzie na wieś, dokąd i my pojedziemy wkrótce na miesiąc.
 — A ja pojadę z panią?
 — Nie.
 — Więc zostanę tylko z panem?
 — Pan także weźmie urlop i wyjedzcie razem ze mną...
 — Więc będę sama pilnować mieszkania?
 — Moja Juljo, pozycja nasza zmieniła się...
 — Ja domyślam się, że pani miała panienkę wydać za mąż...
 — Rzeczywiście, ślub odbędzie się za kilka ty-