Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/25

gdyż inaczej stracę honor, będę zgubioną... wolę sobie głowę rozbić o te kamienie, aniżeli żyć z takim wstydem.
 — Cudzołożnico i zabójczyni dziecka własnego! — zawołał ksiądz, — chcesz dzieło twoje uwieńczyć jeszcze samobójstwem!...
 — Księże, nie nazywaj mnie tym strasznym wyrazem — przerwała Eugenja, — nie potępiaj mnie niewinnie... to dziecko... nie moje!
 — Czemuż więc na wzmiankę o niem, mówisz o wstydzie?
 — Ponieważ ono przynosi wstyd nazwisku, które noszę, nazwisku mego męża...
 — Więc któż jest winnym?
 — Teresa... to ona nieszczęsna zapomniała o swych obowiązkach...
 — Jakkolwiek błąd jest wielki, małżeństwo może go naprawić...
 — Nigdy! — zawołała Eugenja z uczuciem najwyższej zgrozy — nigdy! To rzecz niemożliwa!
 — Dla czego?
 Eugenia milczała.
 — Jest w tem coś dla mnie niezrozumiałego — rzekł ksiądz głosem poważnym. — Ale to coś musi być wyjaśnione...
 — Ja chcę, powinienem to wiedzieć... Mów!...
 — Za nic!...
 — Musisz powiedzieć!...
 — Nigdy!...
 — Musisz powiedzieć... rozkazuję ci jako kap-