Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/250

godni, na prowincji w jednym z majątków narzeczonego, który jest bardzo bogatym. A ponieważ ja lubię wieś, więc być może, że stale tam zamieszkamy.
 — Jak to dobrze, proszę pani. Ja także wieś bardzo lubię — zawołała uradowana Julja.
 Twarz pani Eugenji przybrała wyraz smutny.
 — Moja Juljo, muszę ci coś powiedzieć, co cię zasmuci, a i mnie sprawia prawdziwą przykrość. Nowa pozycja nasza zmusza mnie do zmiany służby... Rozumiesz?
 — Więc pani chce mnie odprawić?
 — Niestety, muszę, choć mi to sprawia wielką przykrość.
 — Więc pani niezadowolona ze mnie?
 — Owszem, jestem bardzo zadowoloną, ale jak powiedziałam przed chwilą, muszę rozstać się z tobą. Wydam ci świadectwo jak najlepsze, łatwo więc znajdziesz miejsce inne.
 — Nie zostanę w Paryżu.
 — Dlaczego?
 — Wolę wrócić na wieś, do rodziców, którzy są już starzy... Będę pracować w polu i oddawać im zarobek, zamiast co mam odsyłać pensję. W Paryżu mi się nie podoba. Gdy rano przyjmuje się służbę, nie można być pewnym, czy pozostanie się do wieczora.
 — Moja kochana Juljo, pochwalam twoje postanowienie; dowodzi ono, że jesteś uczciwą dziewczyną, o czem zresztą nigdy nie wątpiłam. Możesz