Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/260

 — Pan naczelnik uczyni mi zaszczyt wezwaniem...
 — Tak, kochany panie Touret.
 — Czy jestem potrzebnym?... Sprawa służbowa?...
 Robert Daumotnt odpowiedział wymijająco:
 — Sprawa bardzo ważna, trudna i wymagająca wielkiej roztropności i gorliwości.
 Touret skłonił się z udaną skromnością, był bowiem przekonany o swej wartości.
 — Siadaj pan — ciągnął dalej Daumont — ponówmy...
 Mioduś usiadł na krześle obok i rzekł:
 — O cóż to chodzi? Jaka intryga polityczna, czy może spisek przeciwko rządowi? Czy są jakie poszlaki, czy może jaka nowa grupa socjalistów?
 — Na ten raz nie to, chwała Bogu.
 — Więc cóż?
 — Zaraz panu wyjaśnię, uprzedzam tylko, że jestto moja sprawa osobista — i powiedziawszy to, wyjął z szufladki fotografję i wręczył ją ajentowi.
 Touret utkwił w nią wzrok, niebieskie jego oczy zabłysły ogniem i po chwili rzekł: Na honor! oto piękna twarz... wspaniała!... Wiele w mem życiu widziałem pięknych, ale takiej, nigdy! A niech pan naczelnik mi wierzy, znam się na tem... mam słabość do pięknych kobiet. Ale i fotograf artysta... co za oświetlenie! Czy ta młoda osoba należy