Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/261

może do spisku? Jeżeli tak, to musi być bardzo niebezpieczną...
 — Nie zgadłeś pan — odrzekł Robert, postanowiwszy otwarcie powiedzieć wszystko ajentowi, który był zbyt zręcznym, ażeby wkrótce nie miał dowiedzieć się prawdy. — To fotografia mojej córki.
 — Ach! ach! córki pańskiej... Winszuję — rzekł Mioduś, przypatrując się jej znowu. — Cudownie piękna! Musi mieć zapewno wiele konkurentów. Ile też ma lat?..
 — Siedemnaście...
 — Wiek, w którym pączek różany rozchyla listki!.. w którym rozwijający się kwiat wydaje najprzyjemniejszy zapach... Ale przypuszczam, iż wezwał mnie pan naczelnik nie dla tego, by mi pokazać porttret tej królowej piękności i kazać mi ją podziwiać.
 — Pokazałem go dlatego, byś pan zapamiętał jej rysy.
 — Nie zapomnę ich. Od pierwszego rzutu oka rozpoznam je wszędzie.
 — Oto właśnie chodzi, prośba bowiem moja polega na odszukaniu mego dziecka.
 Touret wyprostował się ze zdziwienia.
 — Odszukaniu!... — powtórzył.
 — Tak.
 — Nie pojmuję... czy mam przez to rozumieć że córka pańska zabłąkała się?
 — Nie... Teresa dzisiaj w nocy uciekła i domu rodzicielskiego.