Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/28

 — Więc ]a je mam zatrzymać? — zapytała służąca z Rosiers.
 — Zobaczymy jeszcze... Żądałem od was, byście milczeli o wszystkiem, coście tutaj widzieli... teraz żądam od was drugiego zobowiązania.
 — Przysięgamy, że będziemy milczeć, księże proboszczu! — zawołali razem Weronika i Caron.
 — Jeżeliby kiedykolwiek zapytywano was o to dziecię, które odtąd pozostanie z nami, nie powinniście udzielać najmniejszej nawet wskazówki.
 — W jakichkolwiek okolicznościach zapytywano by mnie o to, nie powiem ani słowa — odpowiedział Caron.
 — A ja, prędzej pozwolę sobie uciąć język, niż powiedzieć cokolwiek — odrzekła Weronika.
 — Dobrze — rzekł ksiądz — jestem spokojny wierzę w przysięgę, którą wykonaliście przed Bogiem.
 Poczem zwróciwszy się do Eugenji Daumont, której pochylone czoło i cała postawa wyrażały zgnębienie moralne i fizyczne — dodał:
 — Czy słyszałaś, moja córko?
 — słyszałam, ojcze — odrzekła głosem drżącym Możesz się więc oddalić już bez obawy.
 — Lecz czy będę wiedzieć co stanie się z tem dzieckiem? — zapytała Eugenja.
 — I po cóż? — odrzekł ksiądz z pewną goryczą. — Czyn, który chciałaś popołnić, opuszczając tutaj to biedne dziecię, nie dowodzi, by obchodziła jego przyszłość. Przecież pragnęłaś jego śmierci!
 — Niessety, prawda, księże proboszczu, lecz