Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/282

hotelami, ja zwrócę się w inną stronę, mianowicie do fiakrów.
 — Wszystko to wymaga wiele czasu.
 — To trudno, lecz ręczę, że nam się uda...
 — Pokładamy w panu całą ufność i nadzieję, a nie potrzebuję dodawać, jak wdzięczność nasza będzie szczerą i wielką...
 — Postaram się zasłużyć na nią... Zapewne jutro pojadę do Senlis, prosiłbym więc panią o adres przełożonej pensji.
 — Pani Dubief, ulica Okopowa 76.
 Ajent zanotował w książeczce.
 — A teraz — rzekła pani Eugenja — powiem panu, co postanowiłam i zdaje mi się ze się pan na to zgodzisz.
 — Słucham.
 — Odprawiłam służącę, gdyż obawiałam się by nie rozgadała...
 — Bardzo dobra przezorność. Czy już odeszła?
 — Odjeżdża na prowincję jutro rano.
 — To jeszcze lepiej. A odźwierna?
 — To kobieta dyskretna.
 — Hm... Odźwierne w ogóle nie odznaczają się dyskrecją... za wiele mają sposobności do wygadania się...
 — To tez i względem niej przedsięwzięłam ostrożności... Pojutrze wprowadzamy się z tego mieszkania...
 — Wyprowadzamy się! — zawołał żałośnie Robert Daumont.