Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/296

 — Do siebie, gdzie poznasz moją żonę...
 Zdziwienie Pawła zmieniło się w osłupienie.
 — Do ciebie?.., twoją żonę?... Więc jesteś żonatym?...
 — Prawie... zanim stanę się nim zupełnie. Ale to cała historja, bardzo zwyczajna, lecz zarazem romantyczna. Opowiem ci ją w drodze... Tymczasem jedźmy... Jesteś wolny i możesz przepędzić kilka dni u mnie. Zresztą nie odmówisz, bo potrzebuję twojej pomocy.
 — Powinieneś był od tego zacząć. Ponieważ jestem ci potrzebnym, zgadzam się więc najchętniej. Lecz, niech mnie djabli wezmą, jeżeli rozumiem co się stało...
 — Zrozumiesz niedługo...
 Mówiąc to Paweł Gaussin, spojrzał machinalnie przez okno na dom przeciwległy.
 — A cóż twoja piękna sąsiadka, zawsze tam mieszka?
 — Nie... Ale idźmy, na miłość Boga, bo się spóźnimy!
 Wyszli i wsiedli do fiakra.
 — Do dworca kolei północnej! — zawołał rzeźbiarz. — Dwa franki na piwo, ale poganiaj, bo się spóźnimy!
 Obietnica wywarła skutek, woźnica zaciął konie biczem i popędził.
 — Powiedz mi więc...
 — Nie teraz jeszcze — odrzekł Gaston — w wagonie będziemy mieć na to prawie całą godzinę.