Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/328

 Daumontowie oczekiwali go.
 — Ach, mów pan prędzej — zawołała Eugenja, spostrzegłszy wchodzącego ajenta.
 Robert zmęczony i znudzony przejściami, które zburzyły jego spokojne życie egoistyczne, miał minę bardzo zbiedzoną i byłby dał wiele, byle Touret nie odszukał Teresy. Przyzwyczaiwszy się uważać ją za umarłą, szanowny ten ojciec nie doświadczył wcale radości dowiedziawszy się o jej życiu.
 — Otóż, droga pani — rzekł Joachim głosem o ile mógł najsłodszym — powiodło mi się wybornie.
 — Więc dowiedziałeś się pan?
 — Wszystko, co potrzebowaliśmy wiedzieć...
 — Więc ten Gaston Dauberive?...
 — Człowiek młody i pardzo elegancki...
 — A cóż mnie to obchodzi! Ja chcę wiedzieć jaka jest jego pozycja.
 — Jak dotąd, dość skromna. Jest rzeźbiarzem, i całym jego majątkiem jest talent...
 — Artystą! — zawołała Eugenja z wyrazem najwyższej pogardy — artysta! Więc to jest po prostu cygan, człowiek wykolejony, jedna z tych istot nierozsądnych i śmiesznych, co, gdy mają przypadkiem pieniądze, rzucają je przez okno, a czasami umierają z głodu!... Gdzie i jakim sposobem ta nieszczęśliwa dziewczyna mogła go poznać?
 U pani... pod okiem pani...
 — U mnie?... — powtórzyła Eugenja z najwyższem zdziwieniem.
 — Tak, w domu naprzeciwko.