Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/33

 — Idź zobacz.
 Joanna pobiegła do drugiego pokoju i zapytała:
 — Czy to ty, Weroniko?
 — Tak, pani — odpowiedziała służąca — przychodzę z księdzem.
 Mówiąc to, Weronika ułożyła na dużym fotelu dziecko znalezione w chatce nadzorcy. Dziewczynka ciągle spała.
 Joanna wyszła do sieni na spotkanie księdza Dubreuil i spostrzegłszy go, na nowo wybuchnęła płaczem.
 — Ach, księże proboszczu, jakaż ja nieszczęśliwa — wymówiła z trudnością... mój mąż...
 Ksiądz wziął ją za rękę.
 — Odwagi, Joanno! — powiedział głosem łagodnym i poważnym zarazem.
 — Wiem, jak wiele tracisz, ale ufaj Bogu. On, który ci zsyła krzyż tak ciężki, da ci siłę wytrwać pod jego ciężarem.
 Joanna schyliła głowę.
 — Czy Piotr mnie oczekuje? — mówił dalej ksiądz.
 — W tej chwili pytał się o księdza proboszcza i był w obawie nawet, żeby przybycie księdza nie nastąpiło za późno.
 — Zaprowadź mnie do niego.
 Joanna weszła z księdzem do pokoju umierającago, Madoux zwrócił na niego wzrok już prawie przyćmiony, i głosem, któremu daremnie chciał na-