Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/330

 — Widzi więc pani na własne oczy, zresztą mogła mi pani wierzyć nawet na słowo. Jakiż cel miałbym zwodzić panią?
 — Tym sposobem — odezwał się Robert — hańba naszej córki może pozostać nieznaną. Dowodu na piśmie niema żadnego.
 — Jestto ważna pociecha w waszem nieszczęściu — rzekł Touret. — Było dwadzieścia cztery szanse przeciw jednej, że Gaston Dauberive podał imię matki, i nie mogę zrozumieć, dlaczego tak uczynił.
 — Masz pan rację. Niezręczność tego człowieka daje mi do ręki broń nieprzewidywaną...
 — Wszystko, na co niema dowodu, może być zaprzeczonem. Przyszłość Teresy może być jeszcze świetną, ponieważ niema żadnego śladu przeszłości.
 — Cóż więc teraz zamyślasz uczynić? — zapytał Robert Daumont.
 — Potrzeba, aby nim tydzień upłynie, córka nasza powróciła do nas.
 — Strzeż się...
 — Czego?
 — Zaplączesz się w sprawę zagmatwaną i więcej skandaliczną, niż była ucieczka Teresy.
 Pani Eugenja wzruszyła ramionami.
 — Potrafię tak urządzić, że nie będzie skandalu.
 — Teresa będzie się opierać.
 — Jest w takim wieku, w którym wszelki opór musi ustąpić przed prawem.