Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/34

dać trochę pewności, wymówił z trudnością te kilka wyrazów:
 — Witaj, księże proboszczu; czekałam cię z niecierpliwością... chciałam, byś mnie godnie na tamten świat wyprawił... pragnę się wyspowiadać.
 — Gotów jestem, mój synu.
 Ksiądz Dubreuil dał znak Joannie, która z Weroniką i Caronem oddaliła się do drugiego pokoju.
 Rozpacz biednej kobiety nie miała granic. Zakrystjan i służąca nie starali się nawet jej pocieszać gdyż wiedzieli, że to by było daremne. O dziecku nie wspominano zupełnie.
 Ksiądz został sam z chorym. Spowiedź trwała krótko, gdyż żaden grzech większy nie ciążył na sumieniu uczciwego człowieka. Udzieliwszy rozgrzeszenie, ksiądz otworzył drzwi i zawołał Cerona. Zakrystjan nadbiegł a za nim Joanna i Weronika.
 Miano udzielić umierającemu Sakramenta święte.
 Chory leżał spokojnie, prawie wesoły i uśmiechał się do żony.
 Ta smutna i uroczysta ceremonja, trwała zaledwie kilka minut; po jej ukończeniu Piotr wyciągnął rękę do księdza, mówiąc:
 — Dziękuję, księże proboszczu — podpisałeś mi już mój paszport — jestem w porządku, jestem zadowolony.
 W czasie, kiedy chory wymawiał ostatnie wyrazy, słaby płacz dziecka dał się słyszeć z przyległego pokoju.