Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/35

 Umierający ze dziwieniem począł się posłuchiwać, Joanna zwróciła oczy ku dzwiom.
 — Co to jest? — zapytała, zapominając na chwilę o swojem zmartwieniu.
 Ksiądz Dubreuil zamienił spojrzenie1 z Weroniką i odpowiedział.
 — Pytasz się, co to jest Joanno? — jest on płacz małej dziewczynki.
 — Małej dziewczynki? — powtórzyła Joanna ze wzrastającem zdziwieniem.
 — Tak.
 — Skąd że to? — Jakim sposobem się tu dostała?
 — Znaleźliśmy ją, idąc tutaj.
 Na dany znak księdza, Weronika wyszła i wkrótce wróciła wraz z dzieckiem. Maleństwo płakać przestało, i małe różowe rączki swoje, wyciągało do służącej.
 — To Bóg nam zesłał tego aniołka, proszę pani — mówiła Weronika, podając maleńką istotkę Joannie.
 Zdawało się, że niespodziane przybycie tego dziecka przyniosło ulgę Joannie, twarz jej cokolwiek się wyjaśniła., wzięła je na ręcę i całując, zaczęła pieścić.
 — Aniołku mój śliczny, moja ty pieszczotko malutka. — Poczem zwracając się do męża, dodała: — Mój najdroższy, czemuż ja nie mam dziecka, któreby mi choć w części zastąpiło ciebie., łatwiej by mi było pogodzić się z wolą Bożą.