Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/36

 Umierający zrobił wysiłek, ażeby się podnieść.
 — Więc to jest dziecko... księże proboszczu?...
 — Tak, mała dziewczynka.
 — Czyście ją znaleźli idąc tutaj?
 — Tak — odpowiedział ksiądz — znaleźliśmy ją w chatce Carona, gdzie matka ją porzuciła.
 — Jakto! matka swe dziecko porzuciła! — zawołała Joanna — ach nieszczęsna... jak mogła podobny popełnić występek? — Cóż ksiądz proboszcz zamyśla uczynić z tem dzieckiem?... — zapytał umierający coraz więcej słabnącym głosem.
 — Mam zamiar zabrać je z sobą na probostwo i zawiadomić władzę, jakim sposobem dziewczynka została znależoną, następnie postaram się wychować ją po chrześćjańsku, i choć po części zastąpić jej rodziców.
 — W takim razie, książę proboszczu — mówił dalej Piotr — nic nie stoi na przeszkodzie, ażeby zawiadomić władzę, lecz zarazem oświadcz, że dziecko powierzone zostanie Joannie Madoux, mojej kochanej żonie, która ją będzie kochać i wychowywać jak własną córkę.
 Promień radości przemknął po zapłakanej twarzy Joanny.
 — Ach Piotrze — zawołała — więc ty byś chciał?
 — Tak, chciałbym słyszeć, jeszcze przed śmiercią, że będziesz matką dla tego dziecięcia.