Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/384

jej najukochańszej córki Róży, w dniu kiedy będzie miała zostać narzeczoną...“
 Cios nagły, a zarazem kłopoty nieodłączne od zajęcia się pogrzebem, nie pozwoliły Róży napisać do Reginki o swojem nieszczęściu, mogła zaledwie jej posłać kartę żałobną, zarówno jak przełożonej pensji i pani de Lorbac...
 Do tej ostatniej smutna wieść nadeszła podczas śniadania.
 — Karta żałobna, kto umarł? — zapytał René.
 — Przyjaciółka twojej siostry straciła matkę.
 — Biedne dziecię, jak ono musi cierpieć — zawolał młody człowiek, blednąc jak marmur.
 — Czy znacie zmarłą? — zapytał z kolei pan de Lorbac.
 — Oh nie — odpowiedziała Teresa — lecz znam i kocham jej córkę Różę Madoux. Mówiłam ci przecież o niej.
 — Ah prawda, zapomniałem.
 Poczciwy doktór z temi słowy podniósł się i wyszedł do swoich chorych, a matka i syn postanowili udać się na pogrzeb, który miał odbyć się nazajutrz.
 Pani Daumont, matka Teresy, nic nie mówiła, słuchała jednak wszystkiego oboma uszami, a gdy została się w pokoju samą, z chciwością rzuciła się na klepsydrę, a przeczytawszy nazwisko i nazwę miejscowości, powiedziała do siebie:
 — No, teraz trzeba być uważną.