Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/397

 Doktór Sardat odpowiadał na to pytaniem innem.
 — A dokądbyś pan poszedł, gdybym ciebie wypuścił?
 — Wszakże już panu mówiłem tyle razy, do tej, którą kochałem, która miała być moją żoną, lecz mnie zdradziła, i do mojego dziecka.
 — Jak się nazywa ta, która zdradziła pana?
 — Jej imię, jej imię — powtarzał szaleniec, usiłując sobie przypomnieć... Nie wiem... nie... nic nie mogę sobie przypomnieć.
 — A pańskie dziecko?
 — Moja córka!
 — Niech będzie nawet i córka, skoro pan tak powiadasz. Ale jak się nazywa?... Gdzie mieszka?
 — Ach gdybym to mógł powiedzieć.
 Doktór Sardat odchodził odeń zwykle, wzruszając ramionami.
 Jarry od pierwszego razu przypuszczał, że nikt inny z pośród pensjonarzy domu obłąkanych nie odpowiada dokładniej warunkom przezeń wymaganym na spadkobiercę Pawła Gaussin... Przypuszczenia jednak było za mało. Należało mieć pewność.
 Pewnej nocy pomiędzy przejściem jednego a drugiego rontu stróży, których było zwykle cztery, zbliżył twarz swoją do okienka celi i zawołał cicho:
 — Gastonie Dauberive!
 Usłyszawszy to nazwisko szaleniec, zadrżał gwałtownie.