Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/398

 — Gaston Dauberive, Gaston Dauberive — powtarzał biedak.
 — Ależ to imię jest moje... Kto mówi do mnie, kto mnie woła?...
 Jarry śledził z natężoną uwagą wszystkie szczegóły dziwnej sceny, przezeń wywołanej.
 Na zapytanie uczynione przez szaleńca, odpowiedział:
 — Ja — i zbliżył się do okna.
 — Czegóż pan chcesz?
 — Pragnę wiedzieć, czy pan jesteś tym samym którego szukam...
 — Któż może o tem wiedzieć lepiej odemnie?
 — A cóżbyś pan zrobił, gdybyś został uwolnionym?
 Gaston opuścił głowę, nie dając odpowiedzi. Szukał w swojej pamięci, ale ta pozostała milczącą...
 — Nie wiem — wyjąkał nareszcie zawstydzony.
 Jarry mu pomógł.
 — Ale ja to wiem dobrze. Pan byłeś artystą rzeźbiarzem...
 Oczy Gastona zapłonęły na nowo.
 — Tak jest — przerwał ożywiany — byłem rzeźbiarzem, przypominam to sobie...
 — Przez ostatnich parę lat życia mieszkałeś pan w Montgresin...
 — Montgresin, Montgresin — powtórzył Gaston — przypominam sobie. Przecież tam była moja córka... Czy pan przychodzisz szukać mnie w jej