Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/421

przecież czuwać z sercem zadowolonem, niż obudzić się smutną.
 — Bezwątpienia, Jeżeli rzeczy będziemy brali ogólnie, w jakim jednak sensie mi to mówisz?
 — W tym, że córka najszczęśliwszą jest przy ojcu, zwłaszcza jeżeli wie, że ten ojczulek kocha ją bardzo!
 Pan de Lorbac znowu się uśmiechnął.
 — Nic prawdziwszego nad to, założyłbym się jednak, że masz do mnie jakąś prośbę.
 Reginka zrobiła minę tajemniczą.
 — Milczysz. O czem myślisz?
 — O twej przenikliwości ojczulku.
 — Czyżbym odgadł?
 — Prawie. Myślisz jednak, że idzie tu o jaki podarunek, albo jaką przyjemność dla mnie, kiedy ja tymczasem chciałabym tylko odpowiedzi na kilka zapytań.
 — Pytaj tedy, moja droga.
 — A ty odpowiesz?
 — Jeżeli będę mógł, jeżeli powinienem...
 — Zawsze jest się w stanie, zawsze trzeba odpowiadać swojej córec.
 — A więc mów.
 — A zatem, powiedz mi ojczulku, jakie jest największe szczęście na świecie?
 Doktór pozostał przez kilka chwil zdziwiony, niezdecydowany. Pytanie ambarasowało go.
 — To zależy — zaczął nakoniec.
 — Ależ nie, to wcale nie zależy — odpowie-