Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/422

działa żywo Reginka. — Największe szczęście w życiu jest czynić szczęśliwymi tych, których kochamy. Wszakże tak sam mówiłeś przed kilkunastoma dniami hrabinie Adeli.
 — Rzeczywiście, przypominam sobie...
 — A! więc, jeżeli mnie kochasz, to powinieneś, uczynić mnie szczęśliwą. Jestto twój obowiązek, prawda?...
 — Najprawdziwsza.
 — Gdybym zatem powiedziała ci: Ojczulku, to a to sprawiłoby twojej Reginie niewypowiedzianą radość, zrobiłbyś to dla mnie?
 — Jeżelibvm mógł, bezwątpienia.
 Reginka klasnęła w ręce z ukontentowania.
 — Słuchaj ojczulku — zaczęła znowu. — Mama, kiedy szła za ciebie, nie miała majątku?
 — Nie, najdroższa,, ale w jakim celu pytasz?
 — W tym celu, żeby skonstatować, iż ożeniłeś się bez majątku, dla tego że kochałeś.
 — Naturalnie, ale co za szczególną prowadzisz rozmowę...
 — Papo, dziś nie jesteś od tego, żeby pytać tylko żeby odpowiadać.
 — Ale...
 — Niema żadnego: ale. Proszę być cicho, ja mówię dalej.
 — I przy mamie zaślubionej z miłości, bez majątku, znalazłeś szczęście?