Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/440

dosyć kłopotu z wyżywieniem samego siebie, i to dobrze, żem się tak jeszcze urządził, iż mogłem następnie odnaleść pańską córkę.
 — Moją córkę? Gdzie?
 — Biedne dziecię, które tymczasem już dobrze wyrosło, wychowane było kosztem publicznym.
 — Cóż z niej zrobiono?
 — To, co zwykle robią z dziećmi podrzuconemi... Oddano ją do służby.
 — Ach mój Borze, mój Borze!
 — Uzbrojony U moje wspomnienia, odszukałem ją jednak, co jest rzeczą najważniejszą.
 — Moja córka jest ładną, nieprawdaż?
 — Bardzo ładna.
 — Blondynka czy brunetka.
 — Blondynka z oczami niebieskiemi, aksamitnemi.
 — Zupełnie jak matka — szeptał Gaston — jak, jak...
 Szukał imienia Teresy, szukał jednak napróżno.
 — Nie wiem, zapomniałem zupełnie — skończył ze smutkiem.
 — Na cóż panu potrzebna matka, kiedy masz swoją córkę? — przerwał mu Jarry.
 — Rzeczywiście, a ta córka? Kiedyż ją zobaczę?
 — Tego wieczora.
 — O której godzinie?
 — Zaczekamy, aż noc nadejdzie i wybierzemy chwilę, w której pani hrabina pojedzie z wizytami.