Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/45

 — Poszukaj. — Odpowiadając, obrócił się w stronę okna wychodzącego na ulicę.
 — Szukam i szukam, ale nic znaleźć nie mogę.
 — No, więc ci tę zagadkę muszę wyjaśnić. Czy widzisz co przez okno na drugiej stronie ulicy?
 — Widzę tylko ulicę Bochard-de-Saron.
 — Dobrze! spojrzyj teraz naprzeciwko na jedno z okien trzeciego piętra. Schowaj się jednak za firankę, żeby cię rajski ptak nie zobaczył i nie uleciała.
 — Więc ona bezwiednie służy ci za model?
 — Naturalnie. Nigdy nie widziałem tak pięknej twarzy, tak delikatnych rysów. Chciałbym z niej utworzyć arcydzieło.
 — I w dodatku w niej się zakochać — dorzucił Paweł.
 — Mówiąc między nami, może to się już nawet stało.
 — Co to za jedna.
 — Nie wiem.
 — Ale znasz przyjemniej jej nazwisko.
 — Nic zupełnie o niej nie wiem. Przed paru dniami, zjawiła się po raz pierwszy tam w oknie, za-
 Paweł poszedł za wskazówką przyjaciela, i wzrok jego zatrzzmał się na wskazanem miejscu.
 Nagle wydał okrzyk zdziwienia i z zachwytem zawołał.
 — Ach, jakaż ładna dziewczyna!
 — Prawda? — powiedział Gaston od wzruszenia głosem.